Czerwony Kapturek

Przedstawienie dla dzieci w starym dobrym stylu. Bawi, uczy, ostrzega, jest wspaniałą lekcją życia. Świetnie zaaranżowane, zagrane, opowiedziane, nic tylko chwalić.

To przedstawienie grane jest bez słów – czasem pojawiają się jakieś pomruki, wycie wilka, okrzyki czy pianie koguta – a opowieść została pięknie poprowadzona przez muzykę.

Ciekawym pomysłem okazało się zredukowanie obsady do dwóch osób: Magdaleny Bednarek i Dariusza Czarnieckiego, którzy animują lalki, szereg często bardzo niewielkich, drobiazgowo wykonanych rekwizytów (jak choć gramofon, który mimo mikroskopijnych rozmiarów ma nawet ruszającą się płytę, a w miniaturowym kominku płoną drwa) oraz przekształcają przestrzeń scenograficzną przy pomocy kilku mobilnych, drewnianych platform służących lalkom stolikowym. Na naszych oczach budują scenografię, podkreślają metateatralność działań, uwydatniają teatralne szwy, choćby dworując sobie z atmosfery Ciemnego Lasu, którą dopełnia sceniczna dymiarka z napisem „magia”. Trudno nie docenić zaangażowania i skupienia Bednarek i Czarnieckiego, którzy z szacunkiem traktują swoich lalkowych bohaterów i bohaterki, sprawiając, że publiczność patrzy właśnie na nich.