Inteligentny tekst dedykowany młodemu odbiorcy, szybkie tempo właściwie akcentowane, subtelne dialogowanie z przeszłością dawkowane jako mrugnięcie oka do dorosłego widza, humor, zabawa słowem, lekkość gry, a właściwie dobra zabawa aktorska – złożyły się na zasłużone oklaski widowni (…)
(…) spektakl „Bibuła w tapczanie” mógłby stać się dla młodego widza hitem podobnego rodzaju, co musical „1989” współprodukowany przez Gdański Teatr Szekspirowski (…)
Ten miniaturkowy zastrzyk historii przełomowych i codziennych nie wymusił na widzach konradowskiego pochylenia się nad dziejami, ale stanowi przykład opowieści krzepiącej, bo ludzi ogarnia potrzeba solidarności. Dla szczególnie zainteresowanego młodego odbiorcy – spektakl jest punktem odniesienia do dyskusji z rodzicami czy dziadkami.
Katarzyna Wysocka – Gazeta Świętojańska
Wydarzenie, trzeba przyznać, jest nie tylko sukcesem edukacyjnym teatru, ale i – o co najtrudniej w przedstawieniach z przesłaniem – wydarzeniem artystycznym.
Duża tu zasługa dwójki znakomitych aktorów. Mają dystans do scenariusza, do wielkiej historii, przede wszystkim jednak do postaci, które kreują. To, co w tym przedsięwzięciu najtrudniejsze – a co zawsze stanowi o sile teatru skierowanego do dzieci – to kontakt aktorów z młodym widzem. Jednocześnie porwać opowieścią, „zaczarować”, czegoś nauczyć, a i włączyć w działanie – nie wszystkim to się udaje. W przypadku tego spektaklu, gdy ze sceny padają wielkie, nie zawsze zrozumiałe dla młodego widza słowa, gdy dzieje się wielka polityka, i jeszcze większa historia, jest to szczególnie trudne.
Aktorzy Teatru Miniatura wychodzą z zadania zwycięsko. Mali widzowie czują, że są ważną częścią przedstawienia i chętnie włączają się w zabawę, a jednak nie wchodzą aktorom na głowę (…)
(…) emocjonalna bliskość, którą udaje się wytworzyć, sprawia, że dwójka Stoczniowców od początku wzbudza sympatię, a tego, o czym mówią dzieci słuchają z uwagą. Tym samym historia tu opowiedziana, choć czasem „wielkimi literami”, ma dużą szansę stać się zachętą do międzypokoleniowej rozmowy nie tylko o wydarzeniach, ale i o wartościach, co było zresztą zamiarem reżysera.
Działania sceniczne wspiera pełen symboli teatr plastyczny. Scenografia i „lalki z charakterem” Michała Dracza (surowe, płaskie formy z ruchomymi elementami sprawdzają się tu idealnie) tworzą znakomite narzędzie do pokazania zagmatwanych wątków historii.
Niebanalnie przedstawiona postać Lecha Wałęsy, energetycznie prowadzona przez Dariusza Czarnieckiego to aktorski popis.
Spektakl, choć pełen humoru, zabawnych sytuacji, nie jest – na szczęście – kabaretem z historii, ani, tym bardziej, infantylnym kokietowaniem widza. Prócz wątków, które wzbudzają salwy śmiechu, nie zabrakło i tych, które wywołują ciszę na widowni. Wzruszenie, emocje, udzieliły się i młodszym, i starszym.
Gabriela Pewińska – Jaśniewicz, Zawsze Pomorze
