Momo

To, co najwspanialsze w tym przedstawieniu to niebywała, młodzieńcza energia i entuzjazm zespołu Teatru Miniatura. Temperament aktorów udziela się widowni, nie zwalniają tempa nawet na chwilę. Elektroniczny zegar umieszczony obok sceny zdaje się przyspieszać z każdą sceną. A kiedy trzeba, zwolnić. Albo nawet wypaść poza ramy czasu, wypaść z gry.

Wiele tu interesujących postaci, symboli, mnóstwo się dzieje. Szczególnie ciekawe są sceny zbiorowe. Zwłaszcza Szarzy Panowie – świetnie ubrani i perfekcyjnie zgrani. Ale i pełen radości, beztroski, szaleństwa finał do wybornej muzyki Ola Walickiego to majstersztyk. Radość w czystej postaci.

Ma się wrażenie, że w tym spektaklu aktorzy świetnie się bawią, choć wysiłek, jaki musieli włożyć w synchronizację scen, to nie lada wysiłek. Wszyscy zasługują na uznanie.

Spektakl Teatru Miniatura zaskakuje rozwiązaniami scenograficznymi. Michał Dracz po bokach sceny "powołał" amfiteatralną przestrzeń, często wykorzystywaną przez aktorów. Właściwie cały wystrój sceny oscyluje wokół motywu czasu - czas rzeczywisty widzimy na wyświetlaczu z boku sceny, na widowni niemal wszystkie rekwizyty nawiązują do motywu zegara lub jego tarczy i są kuliste (nawet obrotowe krzesło fryzjera czy stoliki). Największe wrażenie robi wielka tarcza zegarowa z tyłu sceny podczas scen z Horą, którego atrybutem jest kula na sznurze w roli magicznej różdżki - wskazówki zegara lub wahadła odmierzającego upływ czasu. Na uwagę zasługują również ciekawe, kolorowe kostiumy bohaterów.

Muzykę, często delikatną, dobrze współgrającą z wydarzeniami scenicznymi, czasem transową i niepokojącą przygotował Olo Walicki. Z kolei za ruch sceniczny (szczególnie istotny podczas scen z dziećmi) odpowiada Ula Zerek, która chętnie korzysta z ruchu obrotowego (np. do opuszczenia sceny przez bohaterów). Wszystko to z dozą humoru wyreżyserowała Lena Frankiewicz, która bawi się nawiązaniami do filmów "Faceci w czerni" (sprzedaż lalki Bibigirl) i "Matrix" (wątek Szarych Panów).