Zmień się!

“Zmień się” - najnowsza premiera w Miejskim Teatrze Miniatura oparta na sztuce Agnieszki Kochanowskiej, w reżyserii Edyty Janusz-Ehrlich i z rolą Magdaleny Bednarek - to kolejne wartościowe i piękne przedstawienie łączące mądrość i wrażliwość tekstu z jakościowym artystycznie przekazem. Jest przeznaczona dla dzieci od lat 4, ale dorośli również będą zachwyceni.

(...)

Mocną stroną spektaklu jest aktorstwo: Magdalena Bednarek nadała gąsienicy Zuzi taki wdzięk i dziecięcą naiwność, że jej zachwyt staje się naszym zachwytem. A dynamiczna i zabawna Edyta Janusz-Ehrlich w roli Ziuty ukazuje całą gamę odmiennych uczuć, skutecznie konfrontując małego widza ze stereotypami: czy tylko idealni i piękni mogą mieć czułe serca i są warci przyjaźni? Pozostałe epizodyczne postaci, w które wcielają się Jakub Ehrlich i Kamil Marek Kowalski, wspaniale ten duet dopełniają tworząc komiczne, czasem lekko przerażające owadzie istoty. Jest w tych rolach jakiś taki rodzaj nonszalancji, że budzą naszą sympatię. W budowaniu kreacji pomagają bardzo aktorom kostiumy i intrygujące rekwizyty, bo przekonujące aktorstwo wspiera tu zgrany zespół realizatorów.

Scenografię przygotował, po raz pierwszy pracujący dla teatru, za to ze znakomitym skutkiem - malarz i autor instalacji Marcin Zawicki. Jego przeskalowany, bajkowo-filmowy świat, uzupełnił i podkreślił niebanalnymi dźwiękami nagradzany twórca muzyki elektronicznej i elektroakustycznej - Michał Jacaszek. W ten sposób powstała oryginalna, nowoczesna forma zajmująca równie mocno uwagę dzieci, co dorosłych. W świecie wielkich roślin i ogromnych stworzeń łatwo nam się zatopić i poczuć zew wielkiej przygody, jaką przeżywają bohaterowie sztuki.

Kto z nas jako dziecko nie chciał być już dorosły i nie wyobrażał sobie, jak to będzie świetnie, gdy nikt nie będzie mógł nam kazać wcześnie iść spać, przerywać zabawy z kolegami w najlepszym momencie czy wymagać sprzątania bałaganu w pokoju? Gąsienica Zuza ma nieco inne zmartwienia - kiedy wszyscy wokół są "jacyś", ona jest nijaka, brzydka i nie może się doczekać, kiedy wreszcie stanie się piękna i dorosła. Na deski Miejskiego Teatru Miniatura trafiła urocza bajka "Zmień się!" w olśniewającej scenografii Marcina Zawickiego.

Najpierw o scenografii, bo lepszej na trójmiejskich scenach obecnie nie ma. Najkrócej – artysta i wykładowca gdańskiej ASP Marcin Zawicki stworzył po prostu kolejny obraz, jeszcze jedno skomplikowane mikrouniwersum, tyle że tym razem w trójwymiarze i na scenicznych deskach. Schody prowadzące nas do Sceny Kameralnej Teatru Miniatura, tak naprawdę w tym przypadku okazują się (niczym ta najsłynniejsza królicza nora) dróżką prowadzącą w najciemniejsze zakamarki oniryczno-baśniowego lasu.

(...) Niespełna godzinne przedstawienie, w założeniu skierowane do młodszych dzieci, ogląda się znakomicie. Jest wartkie, zrozumiałe, dowcipne; jest zróżnicowane plastycznie, ale też ta olśniewająca warstwa wizualna nie przysłania mądrej, ważnej treści.

(...) Mimo wyraźnej zachęty do pochylenia się nad momentem, chwilą, do zatrzymania się, najnowsze przedstawienie Teatru Miniatura to także zaproszenie do lotu. Do szybowania na skrzydłach (te w finale rozkłada z przejęciem Zuza) wyobraźni, do fantazjowania, jakby jutra miało nie być. Nie sposób nie przyjąć tego zaproszenia, bo Zmień się! jako całość stwarza bezpieczne, pełne troski, ale też intrygujące warunki do przetestowania uważności, ale i do rzucenia się w pogoń za tym przysłowiowym białym królikiem. Poza tym jest po prostu świetnym przedstawieniem – bardzo dobrze zagranym (udane role całego zespołu), pomysłowo wyreżyserowanym, o arcyciekawej formie. Klimatu „fantastycznego” lasu nie udałoby się stworzyć tak perfekcyjnie bez znakomitej warstwy dźwiękowej Michała Jacaszka, który „pogłębił” sceniczną rzeczywistość nieoczywistymi dźwiękami leśnych zakamarków, dopełniając teatralną kompozycję i przyczyniając się mocno do tego, że chciałoby się w tym lesie Zuzy i jej znajomych posiedzieć jak najdłużej.

"Zmień się!" nie podbija serc poczuciem humoru, nagłymi zwrotami akcji czy błyskotliwym morałem, choć wszystkie te elementy w gdańskim spektaklu znajdziemy. Całość dominuje jednak warstwa wizualna. To rzadki przykład teatru rzeczywiście, a nie deklaratywnie, immersyjnego, a jednocześnie tradycyjnego, wolnego od nowych mediów i technologicznych eksperymentów. Można się w nim zanurzyć – a właściwie nie można się nie zanurzyć, skoro już zeszliśmy do tego dziwnego świata i drzwi się za nami zamknęły.