Brawurowa adaptacja powieści skandynawskiej pisarki. To opowieść o tym, jak dziecięca, dziewczęca wrażliwość i energia znakomicie pomagają rozwiązywać życiowe problemy. Zrealizowana jest z rozmachem i ogromnym biglem. W świetnej, utrzymanej w mocno norweskim stylu scenografii cała obsada staje się gejzerem energii. Tu nie ma słabej roli: Magdalena Bednarek jako tytułowa Tonja tworzy postać zarażającą entuzjazmem, od której nie chce się oderwać oczu, serię świetnych episodów odgrywa Kamil Marek Kowalski. 

To najbardziej wzruszający spektakl, jaki ostatnio widziałam. Ponadto mądry i dowcipny – ze znakomitym aktorstwem.

Karolina Maciejaszek, która dokonała również adaptacji tekstu (w świetnym tłumaczeniu Anety W. Haldorsen), przedstawia ów niejednoznaczny, wielowątkowy świat w duchu literackiego oryginału – opowiada o odchodzeniu, o krzywdzie, o zaniechaniu. Ale i o zachwycie chwilą i ulotnością incydentalnych doświadczeń, o zrozumieniu przemijania. O pięknie, śmiechu i smacznym posiłku.

Polecane dla dzieci w wieku od ośmiu lat wzwyż przedstawienie Karoliny Maciejaszek jest przemyślane inscenizacyjnie, komunikatywne i wartkie w swojej narracji. Krajobraz, który zbudowała reżyserka, choć wywiedziony ze skandynawskiej kultury i obyczajowości, jest nam w gruncie rzeczy bardzo bliski, co zawdzięcza swojej szczerości. A składa się na nią szczere portretowanie wszystkich elementów rzeczywistości, bez pomijania tych trudnych, bolesnych i niepokojących – nieobecnego często rodzica, choroby, starzenia się, krzywdy. Czy sąsiada wracającego do domu chwiejnym krokiem. Maciejaszek bardzo umiejętnie balansuje przedstawiane treści – obok scen wymagających skupienia i refleksji reżyserka ustawie te, będące dla widza i widzki czystą frajdą, jak jazda superszybkimi sankami.

Maria Parr, autorka powieści Tonja z Glimmerdalen, i reżyserka Karolina Maciejaszek proponują bohaterkę, która będzie nową idolką młodych dziewczyn (przede wszystkim, ale nie wyłącznie). Tonja jest bezkompromisowa, pełna wigoru, nie boi się konfrontować z własnymi lękami, zadaje niewygodne pytania i domaga się od dorosłych, by nie skrywali przed dziećmi własnych uczuć. Próbuje im przekazać, że szczerość i umiejętność przyznania się do błędów i słabości są ważniejsze niż duma.

(...) Tonja rzeczywiście jest emanacją #girlpower, nieskrępowanej dziewczyńskiej energii. I chociaż jest jedynym dzieckiem w okolicy, to właśnie ona porządkuje i spaja całą społeczność. Co ciekawe, jest tym samym następczynią całej linii dziewczynek, które stanowiły spoiwo Glimmerdalen: poczynając od Heidi, po ciotki Tonji – Eir i Idun. Tym samym kontynuuje lokalną herstorię dziewczynek-liderek, które odmówiły udziału w procesie socjalizacji do normatywnych ról płciowych: mogą swobodnie się wyrażać, rozwijać, szukać własnych ścieżek. Mają taką możliwość również dlatego, że nikt im jej nie odbierał – dlatego tak ważne, by także rodzice poznali herstorię Tonji.