Wojciech Stachura jest największą siłą tego przedstawienia. Nie tylko z oczywistej przyczyny, że to monodram. To absolutnie mistrzowski popis jego umiejętności i wszechstronności. Aktor, który jest także pomysłodawcą projektu, gra tu kilka ról, płynnie nawigując pomiędzy tożsamościami, płciami, przynależnością pokoleniową, społeczną i zawodową swoich postaci. Bywa intelektualistą, bywa robotnikiem, starszą kobietą ze wsi zza Buga i młodzieńcem w milicyjnym mundurze, zwykle jest trzeźwy, ale czasem bywa też dość spektakularnie "pijany".

Mało tego - zdarza mu się nawet być krową, kurą i innymi zwierzętami mieszkającymi w falowcu. I w każdej z tych ról jest równie przekonujący.

Tak jak przekonujący jest cały ten spektakl - mocny dowód na to, że Miniatura znakomicie wypada, kiedy wychodzi z szuflady, do której zwykle wkłada się ten teatr: sceny lalkowej dla dzieci. "Beton" to świetny spektakl dla dorosłych, który skutecznie wykorzystuje możliwości teatru online i daje Stachurze duże pole do popisu.

Rozbudowana i przemyślana w najdrobniejszych szczegółach scenografia odgrywa tu bardzo ważną rolę - spektakl zrealizowano w ramach sceny Laboratorium Formy, i zgodnie z tą formułą, lalki i rekwizyty w rękach Wojciecha Stachury stają się pełnoprawnymi aktorami drugoplanowymi, którzy historię słynnego falowca opowiadają ze swojej perspektywy.

Powstał przypominający kino niezależne ciekawy eksperyment, urozmaicony inscenizacyjnie i umiejętnie rozegrany przez Stachurę - aktora wielowymiarowego, który wreszcie dostał przestrzeń do zaprezentowania spektrum swoich możliwości. Cieszą też bogate animacje i projekcje Sebastiana Łukaszuka, które jeszcze bardziej uatrakcyjniają grę aktora w żywym planie, i wpisują się w specyficzną, filmową formę, którą obrali twórcy „Betonu”. To pierwsza trójmiejska premiera teatralna online, przygotowana przez instytucję specjalnie do prezentowania w internecie, dlatego też została zrealizowana inaczej niż czyni się to w przypadku rejestracji spektaklu. Oko cieszą atrakcyjny montaż i czarne-białe sceny retrospektywne, ciekawym zabiegiem jest też głos z offu komentujący przedstawianą akcję. Dzięki szybkim cięciom, ale i udanej animacji lalek i obiektów przez aktora, bardzo dynamicznie wypadają sceny z ich użyciem - cały zresztą spektakl ma niezwykle sprawne, momentami wręcz wariackie tempo.

Wojciech Stachura bardzo dobrze poradził sobie z rolą Inżyniera, kreując w ledwie rozpoczętym sezonie najlepszą kreację spośród tych, które mieliśmy okazję oglądać w Trójmieście. Jego Inżynier to postać mieniąca się odcieniami rozmaitych stanów i równie wiele emocji powodująca – irytująca, tchórzliwa, egoistyczna, ale i empatyczna, pilnie przyglądająca się rzeczywistości. Stachura świetnie przeprowadził swojego bohatera przez wszystkie etapy jego podróży, wiarygodnie i przejmująco oddając jego tożsamościową transformację, od dbającego wyłącznie o własne interesy karierowicza po zagubionego w wirze wydarzeń, pokonanego przez system wrażliwca, który odkrywa, że przyszłość to wielość rozmaitych scenariuszy i wymyślona przez niego tożsamość podziwianego człowieka sukcesu wcale nie musi się w niej znaleźć. I że „nic się na to nie poradzi”.

Już nie tylko poznajemy specyfikę falowca i dane na jego temat. Jesteśmy również świadkami pełnego humoru obrazu epoki PRL-u, którego osobliwy budynek przy ul. Obrońców Wybrzeża w Gdańsku jest przykładem. Falowiec staje się Polską w pigułce, głosem mieszkańców budynku nie tylko o perle architektury socjalizmu, ale też o Polsce, w której żyją. (...) Dzięki wielu zabiegom inscenizacyjnym reżysera Michała Derlatki i nieoczywistym lalkom użytym w spektaklu godzinne przedstawienie Miniatury jest nie tylko pouczającą lekcją historii, ale też spotkaniem z fascynującym, żywym teatrem.

Niekwestionowaną przyjemność sprawia możliwość zobaczenia spektaklu na żywo, zwłaszcza z powodu rozbudowanej i przemyślanej w najdrobniejszych szczegółach scenografii - falowiec w spektaklu występuje w aż trzech odsłonach. Możemy go podziwiać w formie białej makiety, jego obraz wyświetlany jest ponadto na meblościance znajdującej się za plecami aktora, która także zbudowana jest na wzór falowca, z małych kwadratowych klatek, w których chowają się kolejno odsłaniane przez aktora mieszkania. „Beton” na żywo w odróżnieniu od spektaklu prezentowanego online, jest też przede wszystkim okazją do współuczestnictwa i pełnego przeżywania emocji.

Co ciekawe, w tym przypadku zupełnie innego rodzaju emocji. Zdarzyło się bowiem coś zaskakującego - dowcip i absurd niezwykle wyraźnie widoczne w wirtualnej premierze, utrzymanej w konwencji groteski i parodii filmów kryminalno-sensacyjnych, w spektaklu granym na żywo ustępują miejsca pewnego rodzaju powadze i nostalgii, zyskując nieobecny wcześniej ciężar dramatyczny.