Dzięki makietom, lalkom, maskom z tektury oraz stelażom z papierowymi ściankami twórcy "Cafe Panika" podkreślają ulotność przywoływanych historii, które w każdej chwili można obrócić w żart lub złagodzić ich okrucieństwo.

Papierową scenografię łatwo da się zdewastować (aktorzy czynią to z pasją), a postacie można w mgnieniu oka zamienić na inne. Na scenie króluje absurd, groteska i czarny humor, ale zawsze absurd miesza się z refleksją.

W Café Panika fabularno-semantyczna barokowość przełożona została na formę, która wobec tego chaosu staje niejako w przekornej kontrze. Zarówno mobilna scenografia, jak i obiekty animowane przez aktorów (wizerunki ludzi i zwierząt, przedmioty) zbudowane zostały z płaskich, śnieżnobiałych kartonów i płacht papieru, na które naniesiono charakterystyczne szkice Topora – pozbawione kolorów, nakreślone czarnym ołówkiem. Płaski, czarno-biały świat. Z jednej strony odnoszący się do swoich literacko-graficznych korzeni – twórczości Rolanda Topora, z drugiej obnażający strukturę świata utkanego przez przedstawionych tu bohaterów. Świata w gruncie rzeczy jednowymiarowego, nakreślonego pokraczną, karykaturalną kreską, z wykrzywionymi złością twarzami ludzi i wyszczerzonymi zębami zwierząt. Przestrzeni, w której istoty i obiekty buńczucznie się panoszą, ale zarazem porażająco łatwo ulegają zniszczeniu. Twórcy Café Panika nie mają litości dla tej papierowo-ołówkowej rzeczywistości. Drą ją, dekompletują, przesuwają nieustannie, ujawniają jej umowność i nietrwałość. Ale też przyglądają się jej bardzo wnikliwie – okiem kamery rejestrującej i wyświetlającej w głębi sceny papierowy świat w powiększeniu, zdradzającej jego niedociągnięcia, ułomności, jego prowizoryczność. Tę znakomitą, świetnie oddającą ducha twórczości Topora scenografię Marcina Bikowskiego dopełnia bardzo dobry dźwięk. Anna Stela stworzyła tu kompozycje uruchamiające jeszcze jedną przestrzeń komunikacyjną – absurdalną, prześmiewczą, polepioną z opozycyjnych dźwięków i melodii. (...)

Spektakl Bikowskiego i Bartnikowskiego to bardzo udane, zwłaszcza w sferze formy, odczytanie twórczości Rolanda Topora – gorzko prześmiewcze, brutalnie szczere. Za pomocą anegdot, pijackich historyjek zuchwale rozprawiające się ze współczesną rzeczywistością.