"Kamienica" to wielowątkowy spektakl, który powstał na podstawie książki gdańskiej pisarki Roksany Jędrzejewskiej-Wróbel. Jego twórcy przyjęli zasadę, by odważnie opowiedzieć młodym widzom o poważnych współczesnych tematach: nietolerancji, lęku przed obcymi, odpowiedzialności za przeszłość, problemach dorosłych, którzy nie odnajdują się w roli rodziców.

Satyryczna forma i groteskowe postaci pozwalają spojrzeć na te sprawy z dystansu, w sposób zrozumiały i atrakcyjny dla dzieci. Jednak pewne aluzje (jak ta o "tęczowym towarzystwie", którego obawiają się mieszkańcy) zrozumiałe będą tylko dla dorosłych.

(...) Finał "Kamienicy" odbiega od groteskowej formy reszty spektaklu. Na scenie pojawiają się wizerunki nieżyjących krewnych mieszkańców kamienicy. Jest wśród nich Hipolit, ojciec Lucjusza, który pełni rolę sumienia tej niewielkiej społeczności. Jego przejmujący monolog opowiada o lęku ludzi, którzy osiedlali się w Gdańsku zaraz po wojnie, o wojennej traumie przesiedlonych, o urządzaniu sobie życia pośród cudzych przedmiotów. Ten głos nie grzmi, nie piętnuje, lecz wskazuje przyczynę nienawiści wobec obcych - nieoswojone od lat pokłady lęku. Dzięki niemu świńscy mieszkańcy znajomo wyglądającej kamienicy z sąsiedztwa wydają nam się o wiele bardziej ludzcy. "Kamienica" to jeden z tych spektakli, na których sporo mogą nauczyć się nie tylko dzieci, ale również dorośli.

Budzi szacunek rozmach inscenizacyjny i wysoki poziom techniczny spektaklu. Ewa Piotrowska zatańczyła z całą dostępną przestrzenią, akcja rozgrywa się w kilku planach, szczególnie udanie wygląda wykorzystanie sceny głównej, która dzięki technikom wizualnym raz to jest bunkrem, raz pokojem, korytarzem czy jeszcze czymś innym. Pomysłowa scenografia Martyny Dworakowskiej cieszy także w prostych zabiegach – choćby scena z przenośnymi drzwiami-niby banał, a jakże twórczy. (...)

„Kamienica”, spektakl dla dzieci w wieku od lat 10 i dla widzów dorosłych, to ambitna i atrakcyjna propozycja sceniczna, która potwierdza, że terytorium przy ulicy Grunwaldzkiej staje się na dobre miejscem poszukiwań artystycznych. Bez cienia ryzyka i z przyjemnością stwierdzam, że to już nie tylko propozycja dla dzieci, to po prostu coraz ciekawszy teatr, czyli Nowa Miniatura.

Spektakl jest okazją, by swoje możliwości sceniczne zaprezentowało starsze pokolenie aktorów Miniatury. Zrzędliwą starszą panią w czerwonym moherowym berecie z doskonałym wyczuciem kreuje Hanna Miśkiewicz, która ustępuje jedynie jazgotliwej Pelagii Bełkot - modelowej domowej gosposi, biegającej wokół syna niczym służąca (brawurowa, świetna rola Joanny Tomasik). W typowego zgreda i pieniacza, Manfreda Truchcikowskiego, udanie wciela się Jacek Gierczak, a mniej efektowną, ale najciekawszą psychologicznie, pełnowymiarową rolę matki Lucjusza, Apolonii Prosiaczyńskiej, prowadzi Jadwiga Sankowska.

Najnowszy spektakl Teatru Miniatura skojarzył mi się ze skandynawską literaturą dla dzieci, zwłaszcza z tą najnowszą, która nie obawia się łączenia zabawy i humoru z tematami najtrudniejszymi. Taka właśnie jest Kamienica – świetnie zagrana, oryginalna muzycznie (brawa dla Piotra Pawlaka) i kolorowa, ale poruszająca tematy bardzo poważne (...).
Nawet zakończenie, które może się wydawać nieco oderwane od całego dzieła, bo wchodzące w rejony niemal metafizyczne, jest według mnie bardzo udanym finałem tej poruszającej opowieści. To wszystko jest przecież bardzo proste: na niebie jest miejsce dla każdej gwiazdy. Tej, która zasłania okno kiczowatą firanką, i tej, która go nie zasłania, a na parapecie stawia „dizajnerską” lampę z poliwęglanu.